Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) rozpoznał skargę kasacyjną Wojewody Wielkopolskiego od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu w sprawie ze skargi Gminy Nekla na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobieganiu bezdomności zwierząt.
Skarga kasacyjna dotyczyła wskazywania łącznych kwot na więcej niż jedno zadanie – środków finansowych w jednym z punktów programu na opiekę weterynaryjną w przypadku zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt i na koszty związane z wyłapywaniem bezdomnych zwierząt i usypianiem ślepych miotów oraz w innym punkcie programu: łącznych kosztów na zapewnienie miejsca i opieki w schronisku, poszukiwanie nowych właścicieli dla bezdomnych zwierząt, opiekę weterynaryjna, usypianie ślepych miotów, obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schronisku. Organ podejmujący uchwałę uznał, że zaplanowanie łącznych kwot na omawiane zadania dawały swobodę w zakresie sposobu wydatkowania tych środków organowi wykonawczemu gminy i innym podmiotom współdziałającym w wykonywaniu uchwały (prowadzącemu schronisko).
Jak wynika z wyroku NSA w przepisie art. 11a ust. 5 ustawy o ochronie zwierząt ustawodawca użył sformułowania “program zawiera wskazanie wysokości środków finansowych przeznaczonych na jego realizację oraz sposób wydatkowania tych środków”. Wskazuje to jednoznacznie na konieczność zamieszczenia obu wymienionych w tym przepisie elementów (zarówno wysokości środków finansowych jak i sposobu ich wydatkowania) w treści uchwalanego programu. Lokalny prawodawca zobowiązany został zatem przepisem art. 11a ust. 5 ustawy nie tylko do wskazania ogólnej wysokości (kwoty) środków finansowych przeznaczonych na realizację zadań program, ale także do określenia konkretnego sposobu ich wydatkowania. Użyte przez ustawodawcę określenie „sposób wydatkowania” środków finansowych, oznacza przedstawienie w programie, jako obligatoryjnego elementu, sposobu rozdysponowania ogólnej kwoty (wysokości) środków finansowych przeznaczonych na poszczególne cele i założenia przyjęte w programie. Czym innym jest wskazanie sposobów realizacji celów programu, a czym innym konkretne i jednoznaczne ustalenie w ramach przewidzianych środków sposobów ich wydatkowania, które z oczywistych względów powinny być zgodne z celami i przyjętymi założeniami programu. Przez określenie sposobów wydatkowania należy rozumieć wskazanie konkretnych form ich wykorzystania, ukierunkowanych na osiągnięcie celów programu.
W ocenie NSA treść programu stanowią generalne zasady postępowania w określonych normatywnie sytuacjach, których realizacja stanowi zadania własne gminy. Program ma istotne znaczenie informacyjne dla mieszkańców danej gminy, kto (jaki podmiot) dla terenu tej gminy: prowadzi schronisko dla zwierząt, gospodarstwo rolne zapewniające miejsce dla zwierząt gospodarskich, jest zobowiązany do całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt, jest podmiotem odpowiedzialnym za odławianie bezdomnych zwierząt, usypianie ślepych miotów, czy opiekę nad wolnożyjącymi kotami i ich dokarmianie.
NSA, na kanwie przedmiotowej sprawy, podziela dotychczasowe stanowisko wyrażane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wskazujące na konieczność zawierania w uchwałach podejmowanych na podstawie art. 11a ust. 1 ustawy o ochronie zwierząt postanowień indywidualno-konkretnych (zob.m.in. wyroki NSA z dnia: z 13 marca 2013 r. sygn. akt. II OSK 37/13; 30 marca 2016 r. sygn. akt. II OSK 221/16; 12 października 2016 r. sygn. akt. II OSK 3245/14, 14 czerwca 2017 r. sygn. akt. II OSK 1001/17; 9 marca 2023 r. sygn. akt. I OSK 108/22; 15 maja 2023 r. sygn. akt. I OSK 84/21).
Opracowała: Marzena Łabędzka
źródło grafiki: pixabay.com.pl
